Gezonde seks na seksueel geweld

Gigolo….. het woord alleen al deed me huiveren. De persoon erachter had bij voorbaat al geen schijn van kans.

Voor een Marokkaanse vrouw, strikt opgevoed volgens de islamitische regels met ook nog een misbruik verleden, is het contact met een gigolo ondenkbaar. Hoewel diezelfde achtergrond er voor zorgde dat ik geen enkel intiem of zelfs maar persoonlijk contact met überhaupt een man kon hebben.

Tot mijn verjaardag….ik realiseerde me dat ik richting de veertig ging. Als ik ooit warmte (verder durfde ik niet te denken) zou willen ervaren, dan moest er toch echt iets gaan gebeuren. En ik wilde dat zo graag, de eenzaamheid werd sterker dan de angst.

In een gesprek met mijn therapeute, waar ik inmiddels naar toe ging, had ik het gekscherend over ‘dan maar een gigolo’. En zij ging daar serieus op in! Ik schrok me rot. Ze stuurde me een link op het internet door. Het heeft nog een tijdje geduurd voordat ik me er toe kon zetten de website te bekijken. Wat kon er nou gebeuren, hield ik mezelf voor, ik kon het zo weer wegklikken. De website zag er mooi uit, helemaal niet vulgair. Uit enkele reacties op de site bleek dat meerdere vrouwen veel baat hadden gehad bij een afspraak en dat het hen zelfs op weg had geholpen een normale relatie aan te kunnen gaan. Zou het dan echt??!!

Na een helse tweestrijd waagde ik een e-mail met een korte beschrijving van mezelf en het verzoek om een afspraak te maken zodat we dat maar achter de rug hadden. Het antwoord volgde al snel en tot mijn verbazing helemaal niet zakelijk maar heel open, begripvol en persoonlijk. Hij gaf aan dat veiligheid en vertrouwen voorop stonden en stelde voor om niet meteen de eerste keer intiem te gaan. Nou, dat was ik ook zeker niet van plan, maar het feit dat hij dat zelf al voorstelde gaf me wat rust. Ik mocht zelf aangeven hoe of wat we gingen doen, geen verplichtingen.

Genieten, daar zou het om gaan. Geen idee hoe dat aanvoelde maar goed, we zouden wel zien dacht ik. Hij stuurde me wat persoonlijke informatie en foto’s van zichzelf toe. Ik mocht hem alles vragen maar aangezien ik me er helemaal niets bij kon voorstellen, wist ik ook niets te vragen. Wat moest ik hem dan vragen?!

De zenuwen gierden door mijn keel naarmate de afspraak dichterbij kwam. Uiteindelijk ging dan toch de bel. Ik deed de deur open en daar stond hij….. René. Een paniekaanval (‘waar ben ik in godsnaam mee bezig?!!!’) en de neiging de deur weer dicht te smijten onzichtbaar bedwingend, liet ik René binnen. Hij ging rustig zitten, begon een praatje en we dronken wat. Niets geen medelijdend of zwaar gedoe maar een gewoon, normaal kennismakingsgesprek. Door zijn houding en natuurlijke manier van doen, was er een begin gemaakt.

Ik ontdooide beetje bij beetje maar was meteen weer op mijn hoede toen hij op een gegeven moment een massage voorstelde. Het kon gewoon met de kleren aan wat mij enigszins geruststelde. Rustig begon hij aan de massage, het voelde nogal ongemakkelijk aan, aangezien ik lichamelijk contact altijd heb weten te vermijden.

Maar ik zette door en vond dat het een kwestie van wennen was. René vroeg herhaaldelijk hoe het ging en het ging ook steeds beter. Na een tijdje stelde hij voor om de massage liggend op de bank voort te zetten. Mijn hart ging tekeer maar door zijn attente houding durfde ik het toch aan. Ik voelde me net een houten klaas.

Hij vroeg mij waar ik zelf aan dacht om te doen. Aarzelend stelde ik een omhelzing voor. In de slopende voorbereiding op deze afspraak had ik mezelf voorgenomen om dat in ieder geval te proberen. Hij sloeg zijn armen om mij heen en ik had het idee dat mijn hart uit mijn borstkas zou springen zo eng vond ik het. Maar René hield me gewoon vast en probeerde verder niets. De zachte omhelzing bracht me van mijn stuk maar ik bleef stokstijf staan.

Langzaam ontdooide ik weer waarbij ondertussen het stemmetje in mijn hoofd me als vanouds toesprak. Het stemmetje dat mijn leven al zo lang beheerste, waar ik niet tegen op kon. Net op het moment dat er een negatief beeld voorbij flitste en het stemmetje fel reageerde, hield René me steviger vast. Alsof ik het wél waard was om zo vastgehouden te worden. En toen brak ik. Vreselijk vond ik het om te huilen waar hij bij was, ik schaamde me dood. René vroeg me of het ging maar ik kon niets uitbrengen. Zonder verder nog iets te zeggen bleef hij me vasthouden. De warmte, steun en troost die daarvan uitging……

Na weer even wat gedronken te hebben opnieuw de omhelzing. Door zijn steun lukte het me om het stemmetje te negeren. Het gevoel van zijn wang tegen de mijne was ongekend en maakte gevoelens bij me los waarvan ik het bestaan niet wist.

De eerste stap was gezet en René heeft een diepe indruk achter gelaten. Het hield me enorm bezig en het gevoel van zijn warme omhelzing beleefde ik telkens weer opnieuw.

Omdat hij inderdaad alleen had gedaan wat hij zei te doen, waagde ik na een paar weken een tweede afspraak te maken. René stelde toen voor om, als ik dat wilde, meer te mailen om het vertrouwen te laten groeien. Prettig e-mail verkeer volgde en ik stond versteld van zijn rake opmerkingen. Zijn begrip, inzicht en warme woorden hielpen me om in woorden uit te drukken wat ik tijdens ons samenzijn niet kon uiten. Ik vond het ongelooflijk dat ik dat kon, zo snel en nog wel met een vreemde man.

De tweede afspraak was een openbaring! Door de mail was het vertrouwen inderdaad gegroeid en deed ik met een gerust hart de deur open. Nog altijd met de kleren aan opnieuw de omhelzing. Zijn wang tegen de mijne voelde nog beter aan als in mijn herinnering. Het flitste door mijn hoofd dat het goed was zo.

René vroeg na een tijdje of het goed was om de omhelzing liggend op de bank te proberen, gewoon om te kijken hoe dat zou gaan. Als vanzelf lagen we op de bank waarbij ik me snel voldoende kon ontspannen. Hij vroeg me of het goed ging en op mijn bevestigende antwoord vroeg hij mij mijn ogen te sluiten, er kon mij niets gebeuren. Na enige aarzeling deed ik het.

Toen, vederlicht en heel langzaam, voelde ik zijn strelende vingers over mijn gezicht, nek en rug. Ik wist niet wat me overkwam!! Mijn lichaam reageerde op zijn aanrakingen…… vanaf het topje van mijn hoofd voelde ik de tintelingen langs mijn ruggengraat tot in mijn tenen. Nooit gedacht dat het zo kon zijn! Het was een ongekend fijn gevoel en tegelijkertijd geneerde ik me voor mijn lichaam dat zo reageerde. Ik negeerde het schaamtegevoel en liet het heerlijke gevoel mijn lichaam doorstromen.

René vroeg me opnieuw of het ging en ik knikte. Ik kon geen woord uitbrengen maar hij zag toch dat het me niet onberoerd liet. Hij vertelde toen dat een zoen in de nek vaak heel gevoelig is voor een vrouw en dat dat een geliefd plekje was. Of het goed was om dat ook eens te proberen. Geen idee hoe dat aan zou voelen, maar werd toch nieuwsgierig, zeker na zijn strelingen. Toch wel aarzelend liet ik het toe.

Op het moment dat René heel voorzichtig en zacht mijn nek kuste, ging er een schok door me heen. Wat was dat??!!! Opnieuw wist ik niet wat me overkwam en ging er maar wat giechelend over doen omdat ik me geen houding wist te geven. Totale verwarring maar wat een ongelooflijk fijn gevoel was dat. Hij vroeg me of hij het nog een keer mocht doen. JA! Ik kon het niet plaatsen maar dat fijne gevoel wilde ik zeker nog een keer beleven. Een storm aan emoties raasde door mijn hoofd. René ging er niet te lang mee door en op een gegeven moment nam hij me weer rustig in zijn armen. Ik was helemaal ondersteboven van ook deze afspraak.

Met mijn therapeute was ik ondertussen aan de slag gegaan met het stemmetje dat nog altijd aanwezig was maar steeds minder werd. Het ging zo positief dat ik uitkeek naar een volgend bezoek van René.

Na weer een paar weken was het zover. De omhelzing voelde inmiddels fijn vertrouwd en warm aan. Het maakte dat ik me rustig en geborgen voelde. Geborgen?? Ja inderdaad geborgen, hoe dat mogelijk was is me nog steeds een raadsel maar het was zo. Op zijn natuurlijke en rustige manier zorgde René er voor dat er geen reden was voor spanningen en dat we elke keer weer een stapje verder konden gaan. Zoals hij zelf ook al aangaf, de basis voor mijn omgang met intimiteit werd gelegd, iets dat ik voor onmogelijk had gehouden!

Het oefenen met zoenen (want tja, daar begint het toch allemaal mee, vaak al bij een eerste date) ging steeds beter. Tot mijn stomme verbazing vond ik het helemaal niet vies en walgelijk. Bij de eerste keer heerste het oude gevoel om het maar te ondergaan. René oefende totaal geen druk uit en probeerde het bij elke afspraak gewoon weer opnieuw, rustig en ontspannend. Gaandeweg begon ik het niet alleen fijn te vinden maar kuste ik hem zelfs terug! Onvoorstelbaar, want als iets me ervan weerhield om contact te maken was het wel het doembeeld van het zoenen, laat staan wat er verder nog kon gebeuren. Ik kon er niet over uit, ik bleek wel degelijk gevoel te hebben en hoe!

Hij trok zijn shirt uit en ik voelde me inmiddels zo veilig bij hem dat ik voordat ik me kon bedenken ook mijn shirt uit deed. Het contact met zijn huid was nog intenser dan ik me kon voorstellen. Hij liet me rustig even wennen en begon me weer te strelen. Het maakte dat ik me mooi en vrouwelijk voelde… dus zo voelde dat..

Hij ging verder met de massage waarbij hij eerst mijn rug insmeerde. Ik kon er nu ontspannen bij liggen tot het moment waarop hij heel licht langs mijn zij streek, mijn adem stokte. Het hoogtepunt was toen hij afsloot met enkele kussen op mijn rug, dat waren geen tintelingen meer maar elektrische stroomstoten!! Dat gevoel had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht…… W O W…. Ik raakte in een roes dat me hielp om me over mijn schaamte heen te zetten en René zelf ook kon strelen. Deed ik dat??!! Ja ik kon het en ik deed het.

Als afsluiter kreeg ik weer wat nekzoenen, nu niet voorzichtig maar ook niet ruw, het geluid dat hij maakte, zijn wang die langs mijn huid schuurde… honderden elektrische stroomstoten schoten door mijn lichaam heen, ik voelde van alles en nog wat, kris kras door elkaar! Ik had het gevoel alsof ik in een achtbaan zat, het gevoel van opluchting, vrijheid en geluk was overweldigend.

En een paar dagen later kreeg ik ineens een hevige terugval. Onverwachts en overweldigend kwam de nu donderende stem in mijn hoofd terug. Ik voelde me waardeloos. Gelukkig zou ik de dag erna een afspraak met mijn therapeute hebben. Zij hielp me weer overeind. Later kon ik het via de mail aan René vertellen. Een terugslag dat niet alleen mijzelf had neergehaald maar ook hem als gigolo. In plaats van dat het hem afschrok, steunde hij mij en stuurde me via een link een artikel dat hij had gevonden door, dat mijn wereld op zijn kop zette en weer terug plaatste… herkenning en erkenning.

Ik snapte totaal niet waarom iemand zoiets zomaar voor mij zou doen, waar had ik dat aan verdiend? Waar had ik René aan verdiend? Misschien dat God mij toch niet was vergeten en hij René op mijn pad had gestuurd.

Door René weet ik nu wat genieten is, hij laat me ervaren, voelen en genieten… ik begin weer te leven. Het lege en doodse gevoel waar ik al 25 jaar mee heb gelopen is weg. René heeft mij de sleutel van mijn celdeur gegeven dat weliswaar met moeite knarsend open gaat, maar een streep zonlicht stroomt al naar binnen.

Ik ben er nog niet, het zal nog veel kracht vergen om de deur verder open te duwen maar ik weet nu dat ik er wel zal komen. Mijn contact met René is nog niet voorbij. In geen miljoen jaar had ik gedacht dit te kunnen zeggen maar de gigolo doet me nog steeds huiveren, alleen nu van genot.

Dank je wel René voor wat je hebt weten te bewerkstelligen…hoop op een nieuw leven.

Yasmine